Arta197 @

وسط جوشام يه مقداري صورت زده كه اونم يه چند روز ديگه از بين ميره

Arta197 @

تو همانى
كه وقتى هر بار نگاهت كردم
از خدا خواستم
تو را از من نگيرد

يجورى سخت ميگذره انگار تو معبد شائولين داريم زندگى ميكنيم

تو‌‌ با من زندگی میکنی
در لحظه لحظه ی زندگی ام کنارم هستی و
با نگاهت مرا ستایش میکنی
چشمانت خیالِ نابِ عاشقی_ست و
حضورت طعمِ شيرينِ زندگی؛
سر انگشتانت بافنده ی موهای پریشانم است و عطرِ تلخِ روی میزَت رايحه ی‌ شیرینِ زندگی ام
پیرهن چهارخانه ات حریمِ امنِ عاشقانه هايمان و شانه ی مردانه ات تکیه گاهِ توانمندِ ناتوانی های من
گره ی دستهایمان چنان کور است که
هیچ دیده ای توانِ چشم زدنش را ندارد.
تو هستی و حضورت چمدانِ تنهايی را بسته و
راهیِ كوه و بيابان كرده است
مگر عشق همين نيست؟!
كه حتی وقت نبودنت تصویرسازِ حضورِ
همیشگی ات باشد؟

دست‌هايت را به من بسپار
بگذار دست به دست كنيم
غم‌هايی را كه يک نفره
نمی‌شود حمل كرد

Arta197 @

هَمین كه میدانم
كسى شبیه تو نیست ؛
چقد دلهُره‌ آورتر از
نبودنِ توست

happy__life @

سلام مرسی بابت خطاب خانمی لطف کردی